Jak już wspominaliśmy, Stany Zjednoczone mają długą historię kryzysów bankowych i finansowych – kryzysy takie pojawiały się mniej więcej co dwadzieścia lat w dziewiętnastym i na początku dwudziestego wieku: w roku 1819, 1837, 1857, 1873, 1884, 1907 i w latach 1930-1933. Nasza analiza czynników prowadzących do kryzysu finansowego pomoże wyjaśnić przyczyny powstawania kryzysów oraz ich szkodliwości dla amerykańskiej gospodarki. Ze względu na pogorszenie warunków gospodarczych oraz niepewność co do stabilności banków (zagrożenie upadłością banków) depozytariusze rozpoczynali wycofywanie swoich wkładów z banków, co prowadziło do paniki w systemie bankowym. Wywołany tym spadek liczby banków jeszcze wyżej podbijał stopy procentowe oraz zmniejszał zakres pośrednictwa finansowego podejmowanego przez banki. Rosnące zagrożenie wywołane problemami negatywnej selekcji i ryzyka nadużycia prowadziło do dalszego zahamowania gospodarki. Ostatecznie, w drodze procedur upadłościowych, następowało wyodrębnienie przedsiębiorstw niewypłacalnych (które miały ujemny kapitał własny i przez to bankrutowały) od stabilnych. Ten sam proces odbywał się w odniesieniu do banków, często przy współudziale władz publicznych i pozarządowych. Po zakończeniu tego procesu niepewność na rynkach finansowych spadała, rynek akcji odżywał, a stopy procentowe malały. W rezultacie ustępowało zagrożenie problemami negatywnej selekcji i ryzyka nadużycia, zaś kryzys finansowy ustępował. Od momentu przywrócenia efektywnego funkcjonowania rynków finansowych rozpoczynała się odbudowa gospodarki.